Minął rok...

Minął rok.

Profesor Złotoreński nawet się ucieszył na mój widok.

- O, nawet dobrze Pani wygląda.

- Wyspałam się, panie profesorze.

Czarodziejka Sekretariatu zaproponowała mi nnawet kawę. W podzięce zaproponowałam podział swojej sałatki z selera, ziemniaków i jabłek.

- Trochę długo Pani spała.

- No rok, panie Profesorze.

- A my tu nad KRK pracowaliśmy…

Zwiesiłam głowę. Targnęły mną wyrzuty sumienia. Przez pracę nad Krajowymi Ramami Kształcenia już kilka moich koleżanek oszalało.  A ja w tym czasie relaksowałam się pod czułą opieką Korony Brytyjskiej, śpiąc na ławkach w Worcestershire.

- No i nową ustawę mamy… A panią minister nauki to w Białymstoku ogłoszono człowiekiem Roku!

No pewnie. Ja bym ją ogłosiła człowiekiem stulecia.

Na Marsie.

- Czy już Pani myślała, w którym czasopiśmie z listy filadelfijskiej mogłaby Pani publikować? Bo pani minister będzie nam za to naliczać punkty według nowej ustawy.

- Tak, myślałam, panie profesorze. Tam na tej liście nie ma czasopism humanistycznych… ale ja w liceum hodowałam z siostrą bakterie sianowe na parapecie. Myślę, że mogę do tego wrócić i opublikować wyniki badań. Czy to pomoże naszej katedrze?

- Z pewnością! A jak tam było w Anglii?

- W Anglii? No wie Pan. Oni tam nie znają słowa na „h”. I jakoś ich nauka jest w lepszym stanie niż nasza.

- Nie znają habilitacji… No tak…

Kawa paruje. Otwierają się drzwi do sekretariatu. Wchodzi jakaś studentka.

- Chciałabym… prosić o listę fakultetów… O! Jak to dobrze znowu zobaczyć panią w pracy!

Łyżeczka mi wpada do kawy. Ja w pracy? Znowu? I to jakieś nieznane mi młode osoby tak się wypowiadają?

Przeglądam pocztę. Wcale tak dużo jej nie ma jak na tyle miesięcy niebytu. Ale jest list od Rektora.

- Hm… Rektor zaprasza na uroczyste posiedzenie Senatu… - podnoszę wzrok na Czarodziejkę Sekretariatu. – Coś może wiesz, dlaczego? Bo muszę odpowiedzieć, proszą o potwierdzenie.

- Nie, nie wiem. Nie jest tam napisane?

- Nie, tylko że posiedzenie jest uroczyste i coś tam z okazji święta uniwersytetu. W sumie… Mogę pójść… No bo nigdy nie byłam. A tak… Pójdę w ramach badań terenowych. Pobadam sobie trochę.

Czarodziejka Sekretariatu zawiadamia więc mejlem Rektora, że to dla mnie zaszczyt i że pójdę. Jakoś nie pisze, że przeprowadzę tam badania terenowe, pooglądam sobie senat, senatorów, senatorki i nową aulę na wydziale prawa.

Na korytarzu profesor Złotoreński wciąga mnie pobłażliwym wzrokiem do swojego gabinetu.

- Pójdzie Pani, ale nie na badania. Przyznano Pani medal Komisji Edukacji Narodowej.

- Kiedy? Jak spałam? I za co?

No chyba powinnam wiedzieć za co.

Za niezabijanie studentów.

A przynajmniej – nie w dużych ilościach.